Volkswagen T2a Bus 1:43 Premium Classixxs

Holendrzy mówili na niego "skrzynia na kartofle", Egipcjanie nazywali go "białym kurczakiem", w Chorwacji podobno znany jest, jako "furgonetka dla terrorystów", a Meksykanie mówią na niego po prostu "akwarium". Najpopularniejsze określenia klasycznego Volkswagena T2 to po prostu "bochenek" lub "chlebuś", "ogórek" i "bulli". Czesi podobno nazywali go "ponorka", co oznacza łódź podwodną. Określeń Volkswagena Transportera jest więc bez liku, każdy rejon świata ma swoje nazwy tego sympatycznego pojazdu. My pozostaniemy jednak przy naszych rodzimych. 

Druga generacja Volkswagena Transportera, znana dziś jako T2, rozpoczęła swoją historię pod koniec 1967 roku. Następca produkowanego od 1950 roku busika oznaczonego symbolem T1, znacznie urósł w stosunku do swojego poprzednika. Nowe nadwozie pozbawiono charakterystycznej dzielonej szyby przedniej oraz przeprojektowano jego podzespoły. Auto straciło wygląd lokomotywy i zaczęło przypominać samochód. A propos, podobno Finowie, pierwszą generację Transporterów nazywali lokomotywami. 

W gamie jednostek napędowych sympatycznego „ogórka” znalazło się finalnie aż pięć silników benzynowych, z których najmniejszy posiadał pojemność 1,6 l a największy 2,0. Jednostki napędowe zespolono z 3-, i 4-biegowymi skrzyniami. Cały układ napędowy znajdował się z tyłu pojazdu. Silnik i skrzynia przekazywały napęd na tylną oś. Układ elektryczny T2 przystosowany został do mocy 12 woltów. 

Auto produkowane było w czterech wersjach nadwoziowych. Dwie podstawowe to 4-drzwiowy furgon i busik. Pozostałe dwie wersje nadwoziowe to 2-drzwiowy pikap i 3-drzwiowy pikap z przedłużoną kabiną tzw. brygadówką (doka). 

Volkswagen T2 okazał się być na tyle uniwersalnym i udanym pojazdem, że pomimo zakończenia jego produkcji w Niemczech w 1979 roku, w Argentynie produkowano go aż do grudnia 2013. W ciągu wielu lat produkcji auto przeszło wiele modyfikacji, z których pierwsza miała miejsce w 1971 roku. Od tego momentu rozróżnia się typy T2a i T2b. Z widocznych gołym okiem zmian, T2a posiadało długi, półokrągły zderzak, który po bokach przechodził w stopień wspomagający wsiadanie. Nad nim umieszczono dwa podłużne kierunkowskazy. W wersji T2b kierunkowskazy powędrowały pod szybę, wpasowane w krańce wlotu powietrza, a zderzak skrócono i zrezygnowano ze schodków. Przeprojektowano także znacznie komorę silnika, którą dostosowano do montażu większych jednostek napędowych. Z tyłu zmieniono także tylne światła, które od tego momentu były znacznie większe. Ze względu na montaż większych jednostek napędowych wzrosło także zapotrzebowanie na pobór powietrza, dlatego znacznie powiększono wloty powietrza w słupkach tylnych. 

Kolejne modernizacje, podejmowane w następnych latach, dotyczyły głównie poprawy bezpieczeństwa, mocy oraz walorów jezdnych modelu T2. Ostatnimi widocznymi zmianami, było zmniejszenie znaczka VW na masce pojazdu oraz wprowadzenie zderzaków o kwadratowym profilu. 

Ostatnią wielkoseryjną wersją produkcyjną Volkswagena T2 była seria C, która produkowana była jedynie na rynki południowoamerykańskie. Charakteryzował ją wyższy, w stosunku do wersji B, dach oraz duża, czarna osłona chłodnicy z przodu pojazdu. Pod koniec produkcji w Niemczech rozpoczęto prace nad wersją z napędem 4x4, ale wyniesione z niej doświadczenia zastosowano dopiero w kolejnej generacji Transportera.   

Modele Volkswagenów T2 i T3 są aktualnie głównym tematem moich zainteresowań i poszukiwań. Udało mi się zebrać już całkiem pokaźną kolekcję tych ciekawych modelików, wśród których znalazła się miniaturka czerwonego busa z Premium Classixxs. Samochodzik, jak wszystkie produkty dawnego Premium Classixxs, prezentuje się bardzo ładnie. Zarówno montaż, jak i odwzorowanie samej bryły nie pozwala zarzucić mu czegokolwiek. Pięknie odtworzono jego wnętrze, oraz zadbano o wszystkie charakterystyczne elementy ozdobne. Klosze reflektorów przednich zachwycają realizmem. Słowem – idealny model. Niestety w tej beczce miodu jest łyżka dziegciu. 

Kupiłem model VW T2a Premium Classixxs w promocji, jako ostatnią sztukę w jednym z niemieckich sklepów. Cena była okazyjna, więc nie było się nad czym zastanawiać. Niestety, po bliższym przyjrzeniu się modelikowi, okazało się, że lakier niestety daleki jest od ideału. Myślę, że na zdjęciach widać problem w postaci maleńkich grudek pod warstwą lakieru. Defekt ten charakterystyczny, często spotykany w modelach Schuco i sporadycznie w PMA, może zwiastować najgorsze, czyli chorobę stopu zwaną zinkpestem. Widoczna wada dotyczy jednak tylko elementów czerwonych, białe pozostają idealnie gładkie. Zapraszam do obejrzenia kilku zdjęć.