Volkswagen Golf III Variant 1:43 Minichamps

Rok 1991 był bardzo istotny dla Volkswagena. Nie dlatego, że w kraju nad Wisłą zadebiutował Polonez Caro, ani dlatego iż FSO wycofało model 125p z produkcji. Nie ten target. Choć koncern VAG poważnie przymierzał się do kupna udziałów w FSO, to przez opieszałość ówczesnych decydentów i opór związków zawodowych  w fabryce do transakcji nie doszło. VW zdecydował się na inwestycję w Czeską Škodę, a my postawiliśmy na Daewoo. Po odpowiedź, kto na tym lepiej wyszedł zapraszam do salonów obu marek.

W 1991 roku debiutowała trzecia generacja Volkswagena Golfa - flagowego model koncernu. Poprzednika, w ciągu niemal 10 lat, wyprodukowano w liczbie około 6,3 miliona egzemplarzy. Auto tak zdominowało segment C, że zaczęto nazywać go klasą Golfa. Konkurencja od dwóch dekad usiłowała dorównać prymusowi z Wolfsburga, z bardzo mizernym skutkiem. Należy pamiętać, że mimo wielkich rynkowych sukcesów, Golf II nie był autem idealnym. Powiedzieć, że seryjne wyposażenie było skromne, to nic nie powiedzieć. Włożenie czegoś cięższego do bagażnika wymagało siły Schwarzeneggera, ponieważ klapa była dość wysoko. Co gorsza, rynek niewielkich kombi VW oddał walkowerem rywalom. Wersji kombi, czyli Variant w nomenklaturze Volkswagena, nie było od początku produkcji modelu. Jednak wejście na rynek trzecia generacja miała bardzo mocne. Szeroka gama silników benzynowych i diesle, przestronność kabiny pasażerskiej, logiczne umiejscowienie przełączników i dobre jakościowo materiały zapewniły uznanie klientów i ekspertów motoryzacyjnych. Zwieńczeniem było zdobycie tytułu Samochodu Roku 1992, wyprzedzając tym samym najgroźniejszego konkurenta - Opla Astrę.

Celem koncernu Volkswagena było uczynienie z Golfa samochodu kompletnego. Z tego względu zdecydowano o wprowadzeniu do gamy nadwoziowej odmiany kombi. Zespół projektantów pod nadzorem J.Maysa i H.Schäfera opracował, wprowadzoną do sprzedaży w 1993 roku, wersję Variant. Nadwozie do słupka B było identyczne z wersją hatchback. Druga para drzwi była nieco dłuższa niż w odmianie pięciodrzwiowej. Linia dachu, siłą rzeczy, poprowadzona została prostą kreską, delikatnie opadając za słupkiem C. Piąte drzwi skrywały bagażnik o płaskiej powierzchni i pojemności 465 litrów. Po rozłożeniu tylnych siedzeń pojemność wzrastała do 1425 litrów. Można było załadować aż 500 kilogramów bagażu. Do tego na dachu wyposażonym w relingi dało się umieścić dodatkowe 100 kg. Imponujące dane, choć Astra miała nieco więcej powierzchni bagażowej. Warto zauważyć, że klapa bagażnika sięgała aż do zderzaka, co znacząco ułatwiało załadunek. Także klamka drzwi była umieszczona w miejscu intuicyjnym dla osoby otwierającej bagażnik. Zawartość bagażnika można było schować przed ciekawskimi spojrzeniami pod roletą, choć w wersjach podstawowych wymagała ona dopłaty. To akurat żadna nowość w polityce cenowej Volkswagena.

Posiadacz Golfa Variant mógł nabawić się bólu głowy przy wyborze wersji silnikowej. Gama benzyniaków zaczynała się od podstawowego 1,4 o mocy 60KM do 2,9 VR6 i 190KM. Z Dieslami sprawa miała się nieco inaczej. Dostępny był tylko jeden silnik, ale jaki! To w Golfie III debiutował legendarny 1,9 TDI. Dostępny w trzech wariantach mocy, 75, 90 i 110KM. Dla osób nieufnie podchodzących do układu turbo, VW proponował wersję SDI o mocy ledwie 64KM. Legenda głosi, że do dziś wolnossące Golfy rozpędzają się do 100 km/h. Bez udziwnień pod tytułem DPF czy dwumasa oferował posiadaczowi setki tysięcy bezproblemowo przejechanych kilometrów. Spalanie było rewelacyjnie niskie. Zużycie ropy wynosiło zaledwie 6l. Jego największą wadą była niesamowicie głośna praca. Charakterystyczny klekot wdzierał się do uszu pasażerów i przechodniów niczym armie Wehrmachtu na terytorium Francji i pozostawał równie długo w pamięci.

We wnętrzu dominowała masywna konsola sterująca. Tradycyjnie dla marki przyciski rozmieszczono w sposób bardzo intuicyjny. Inna sprawa, że z reguły nie było ich zbyt wiele. Wśród sprzedanych w Polsce egzemplarzy dominowały wersje BE – Bieda Edyszyn. Nawet wspomaganie kierownicy wymagało niemałej dopłaty, a elektryczne sterowanie szybami z przodu uchodziło za luksus. Jeśli kogoś było stać na zakup wyposażenia dodatkowego mógł je skonfigurować w dowolny sposób. Należy docenić sposób spasowania elementów w środku. Nawet po wielu latach trudno było usłyszeć skrzypienie, nie odchodziła farba z plastików, a wyposażenie wciąż działało bez zarzutu. I to w aucie, o którym nie można powiedzieć, iż właściciel przesadnie o nie dbał.

Fotele nawet w wersjach podstawowych były dobrze wyprofilowane. Nieco twarde, pozwalały na długie podróże bez bólu kręgosłupa. Swoją rolę odgrywało tu także zestrojenie zawieszenia. Troszkę twardsze niż u japońskiej czy francuskiej konkurencji, umożliwiało dobre czucie auta podczas jazdy.

Model Golfa III Variant od PMA wypatrzyłem na ebay pod koniec 2018 roku. Urzekł mnie swoją prostotą. Czarne zderzaki, stalowe felgi, czarne klamki drzwi. Auto niemal żywcem wyjęte z polskich dróg. Jedynie lusterka w kolorze nadwozia nieco odstawały od surowego wyglądu oryginału. Zupełnie jak w prawdziwym Golfie nie można przyczepić się do sposobu montażu elementów. Wszystko jest idealnie spasowane. Reflektory i światła przeciwmgielne sprawiają wrażenie jakby miały za moment rozbłysnąć z pełną mocą. Wystarczy jeden ruch dźwignią i wycieraczki oczyszczą szyby z deszczu. Klosze tylnych lamp zostały pomalowane i posiadają właściwą głębię, a szyba piątych drzwi została wyposażona w ogrzewanie. Świetnie wyglądają niemieckie tablice rejestracyjne z Aachen w Nadrenii Północnej-Westfalii. Na tylnych drzwiach umieszczono literkę D – międzynarodowy kod samochodowy.

Do wnętrza można zajrzeć przez opuszczone szyby przednich drzwi. Jego wykończenie nie rozczarowuje. Na wyposażonej w poduszkę powietrzną kierownicy dostrzeżemy znaczek VW, który umieszczono asymetrycznie. Za kołem kierownicy znajduje się kalkomania z zegarami. Model nie został wyposażony w Climatronic, a w klasyczny nawiew, dzięki czemu jest jeszcze bardziej realistyczny.

Czy to model bez wad? Dla mnie tak. Na siłę można przyczepić się do zbyt dużego zamka w tylnej klapie lub mało wyraźnej kalkomanii z nazwą modelu. Miniatura jest jak oryginał. Trzyma równy poziom, pozbawiona większych wad. Klasyczna niemiecka solidność i precyzja.