Vauxhall Carlton MK II 1:43 Corgi/Vanguards

Dzisiejszy wpis będzie zarazem swojski i egzotyczny. Dlaczego? Swojski dlatego, że na pierwszy rzut oka mamy do czynienia z samochodem do niedawna jakże często spotykanym na polskich drogach – Oplem Omegą. Egzotycznym, bo ów Omega nosi na masce Gryfa, a kierownicę zamontowano po prawej stronie. Oczywiste zatem jest, że mamy do czynienia z Vauxhallem. W 1986 roku, wraz z pojawieniem się na rynku nowego modelu Opla Omegi, zarząd General Motors podjął decyzję o wprowadzeniu na rynek brytyjski drugiej generacji Vauxhalla Carltona. 

Wóz ten był oczywiście bliźniakiem wspomnianego Opla. Samochód dostępny był w tych samych wersjach nadwoziowych, jednak gama jednostek napędowych różniła się nieco od tych, jakie oferowano pod maską Omegi. Brytyjczycy mogli wybierać pomiędzy benzynowymi jednostkami o pojemności 1.8, 2.0, 2.4, 2.6 i 3.0l oraz dieslem o pojemności 2.3l. Wyjątek stanowiła niewielka tuningowa seria Lotus Carlton (Lotus Omega) wyposażona w potężny, 3.6 litrowy silnik o mocy 377KM. Niestety ów pojazd znacznie rozminął się z planami sprzedażowymi. Szacowana sprzedaż 1000 sztuk samochodów na rynku brytyjskim zakończyła się na 440 sprzedanych autach. Nie bez znaczenia pozostawała cena, która sięgała prawie 50 tysięcy funtów. Warto nadmienić, że podstawowa wersja Carltona MK II była o połowę niższa. Vauxhall Carlton drugiej generacji produkowany był do 1994 roku, kiedy to na runku pojawił się nowy model Opla Omegi. Ten jednak nie był już sprzedawany na ryku brytyjskim, jako Carlton, a po prostu Vauxhall Omega. Mój egzemplarz tego ciekawego samochodu sygnowany jest logiem brytyjskiej wytwórni Corgi/Vanguards. Jest to pierwsze auto tego producenta w moim zbiorze. Nie jest żadną tajemnicą, że na zakupie zaważyła duża obniżka cen w jednym z niemieckich sklepów. Postanowiłem skorzystać, mimo, iż poziom wykonania i odwzorowania modelików wspomnianego producenta, nie należy do najwyższych. Zakup poprzedziłem internetowym rekonesansem i... wybór padł na Vauxhalla, a nie Omegę dostępną w tym samym sklepie, tej samej promocji i tego samego producenta. Srebrny Vauxhall wykonany jest po prostu lepiej niż czerwone i czarne Omegi oferowane przez Vanguards. Ciekawe, że tak wiele w kwestii maskowania niedoróbek może zdziałać kolor. Samochodzik na pierwszy rzut oka wywołuje bardzo pozytywne wrażenie. Ładnie prezentuje się bryła nadwozia, metalizujący lakier, którego pigment także wydaje się całkiem nieźle dobrany. Jak wiecie, to duży plus. Świetnie prezentują się charakterystyczne szprychowe felgi z oponami oraz klosze reflektorów. Nieco gorzej sprawy mają się w kwestii montażu. Samochodzik złożony jest bardzo czysto jednak spasowanie elementów zostawia wiele do życzenia. Najbardziej drażniące są szczeliny pomiędzy słupkami i szybą przednią, zderzakami i nadwoziem oraz maską i błotnikami. Dziwi mnie trochę fakt, iż maska pojazdu zrobiona została, jako osobny element. Nie jest do zbyt częsty zabieg, zwłaszcza, jeśli maska pozostaje nieruchoma. Uwierzcie mi, że zestawienie z Omegami tego samego producenta wypadło jednak znacznie na korzyść Vauxhalla. Wnętrze pojazdu również wykonano w dość ascetyczny sposób. Teoretycznie odwzorowano charakterystyczną deskę rozdzielczą, nie naniesiono na nią jednak wskaźników i przycisków, pozostawiając jedynie szary, nieciekawy plastik. Całości dopełniają odlane z przednią szybą wycieraczki. Modelik na żywo prezentuje się znacznie lepiej niż na fotografiach, bo te jak wiecie, mają tendencję do wyciągania niedoskonałości, nie mniej jednak, pierwsze spotkanie z modelem Vanguards wywołało u mnie mieszane uczucia. Ciekaw jestem Waszych opinii o modelu.