Opel Kadett D 1:43 DeAgostini/IST

W 1979 roku pojawiła się w salonach kolejna wersja Opla Kadetta oznaczona symbolem D. Samochód w porównaniu z poprzednikiem przeszedł drastyczną zmianę wizerunku polegającą na stylistycznym, zbliżeniu kształtów nadwozia do większych modeli Senator i Monza. Znacznemu uproszczeniu uległ więc kształt karoserii. Najbardziej rewolucyjną zmianą zastosowaną w modelach serii D był napęd, który po raz pierwszy w historii Opla przeniesiono na przednią oś pojazdu. 

Poza kilkoma wersjami nadwoziowymi, w których znalazły się m.in. hatchbacki, kombi, sedany klient mógł zamówić także wersję rajdową oznaczoną symbolem D 400, terenową Tramp oraz kabriolet, które choć wykonywane przez zewnętrzne firmy sygnowane były logiem Opla i powstawały pod ścisłym nadzorem fabryki. Ciekawą wersją była także usportowiona seria GTE, która prócz efektownego jak na ówczesne czasy pakietu stylistycznego, wyposażona była w silnik benzynowy o pojemności 1,8l i mocy 115 KM. Prócz wspomnianej jednostki napędowej w ofercie Kadetta D znajdowało się jeszcze dziewięć innych silników. W roku 1980 Opel Kadett D zajął drugą pozycję w plebiscycie na Europejski Samochód Roku przegrywając w zestawieniu z włoską Lancią Deltą. Kadett w wersji D produkowany był do 1984 roku, kiedy to zaprezentowano kolejną, znacznie odmienioną wersję pojazdu oznaczoną symbolem E. Przyznam się, że nim obejrzałem model na żywo bazując jedynie na zdjęciach z sieci, wahałem się czy na pewno powinien znaleźć się w moich zbiorach. Daleki jestem od euforii, ale model robi dużo lepsze wrażenie podczas kontaktu rzeczywistego. Odwzorowany i zmontowany jest na poziomie do jakiego przyzwyczaiło nas wydawnictwo. W zależności od egzemplarza zdarzają się więc samochody z ubytkami lub uszkodzeniami warstwy lakierniczej, źle zamontowanymi reflektorami i oszkleniem lub niedbale naniesionymi elementami ozdobnymi. Mój wygląda nieźle. Nie ustrzegł się co prawda szpar przy przednich reflektorach, ale nadrabia ładnie wykonanym wlotem powietrza i samymi kloszami lamp. Wątpliwości budzą dziwacznie „karbowane” klosze reflektorów tylnych oraz przesadnie grube uszczelki szyby przedniej i tylnej. Plusem z pewnością jest, że w ogóle o nich pamiętano. Uważam także, że model posiada zdecydowanie za grubą warstwę lakieru, która nieładnie zalewa linie podziału blach.  Kolor modelu skwituję milczeniem…